روزهای احسان

وجودش نعمت است و برکت... خیلی خوش میگذرد... همه لحظاتم پر است از خوشی و خوشی و خوشی... بی خوابی هایم فدای بوسه ای بر انگشتان کوچکش، دل درد هایش زخم جانم... و لبخند بعد از دل دردش، آرامش وجودم... همه این ها به کنار، لبخند ها و رضایت های پدرش، عشق زیبایش به احسان، آرامشی که از وجود احسان میگیرد، همه زندگی ام خوشی است و خوشی است و خوشی... تنها ناراحتی و نگرانی ام دلتنگ شدن برای دست های کوچکش است که روز به روز جان می گیرند و بزرگتر میشوند... دلتنگ شدن برای لحظاتی که احسان نوزاد است و من تنها حامیش... آنقدر زود می گذرند این روزها که گاهی از بزرگتر شدنش می ترسم و گاهی خود را با شیرینی های بعدیش تسلا می دهم و گاهی با فکر آوردن ن...